Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 60 χρόνια από τον θάνατο του μεγαλύτερου κακούργου που πέρασε από τον πλανήτη μας τον προηγούμενο αιώνα, του Ιωσήφ Στάλιν. Ή μάλλον από την δολοφονία του…
Αλλά, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μεθυσμένος από την επιτυχία στον Β΄Π.Π. (η οποία οφειλόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στην άφθονη αμερικανική βοήθεια…) και από τους (διατεταγμένους) ύμνους που του έψελναν οι σοβιετικοί και οι υπόλοιποι ανά τον κόσμο κομμουνιστές, ο Στάλιν νόμισε πως είχε αποκτήσει την δύναμη να απαλλαγεί από τα δεσμά αυτών που γέννησαν, οργάνωσαν και επέβαλλαν τον κομμουνισμό στην Ρωσσική Αυτοκρατορία και προσφάτως (μεταπολεμικώς) στην μισή Ευρώπη και να γίνει πραγματικός ηγέτης κι όχι ένα απλό ενεργούμενο του διεθνούς σιωνισμού.
Έτσι, στις αρχές του Ιανουαρίου του 1953, «αποκαλύφθηκε» κατ’ εντολήν του η «συνωμοσία με τις άσπρες μπλούζες». Επρόκειτο για τους εβραίους μεγαλογιατρούς του Κρεμλίνου, οι οποίοι είχαν εξ’ αρχής αναλάβει την ιατρική φροντίδα των ηγετικών στελεχών του κόμματος-κράτους. Η «αποκάλυψη» ήτο, ότι οι ιατροί αυτοί εργάζονταν στην πραγματικότητα για «τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό» και εξόντωναν τους κομματικούς ηγέτες, εφαρμόζοντάς τους επιτηδείως λανθασμένες θεραπείες. Οι κατηγορίες αφορούσαν τους αποθανόντες κομματικούς Ζντάνωφ και Σερμπάκωφ, ενώ κάποια «ευσυνείδητη» ιατρός, ονόματι Τιμασιούκ, τους κατήγγειλε με επιστολή της προς τον Στάλιν, ότι προγραμμάτιζαν αρχικώς την εξόντωση των ηγητόρων του Ερυθρού Στρατού και εν συνεχεία και του ιδίου του δικτάτορος. Στην πραγματικότητα, η υπόθεση των γιατρών θα χρησίμευε στον Στάλιν ως πρόσχημα για την καταδίωξη των Εβραίων. Το πιθανότερο σενάριο ήταν να εκτοπισθούν οι Εβραίοι στο Μπιρομπιτζάν, την «αυτόνομη εβραϊκή περιοχή» που είχε σχηματισθεί από την δεκαετία του 1920 στα σύνορα της Μαντζουρίας (αντιθέτως, οι Εβραίοι προσπαθούσαν να μετατρέψουν την πλουσιότατη Κριμαία σε αυτόνομη εβραϊκή περιοχή, σ’ ένα «δεύτερο Ισραήλ» εντός της ΕΣΣΔ).
Και μαζί με τους απλούς Εβραίους, η «μπάλα» θα έπαιρνε και τους περισσοτέρους κομματικούς ηγέτες, που είτε ήσαν οι ίδιοι Εβραίοι, είτε είχαν Εβραίες γυναίκες και γενικότερα Εβραίους συγγενείς. Στην ανωτέρω κατηγορία υπάγονταν οι Μολότωφ, Καγκανόβιτς, Μπέρια, Χρουστσώφ κ.α. Αξίζει πάντως να τονισθεί, πως και ο ίδιος ο Στάλιν είχε Εβραίους συγγενείς (ο υιός του Ιάκωβος και η κόρη του Σβετλάνα είχαν παντρευτεί μέλη της «εκλεκτής» φυλής, ο δε εγγονός του, Ιωσήφ, εθεωρείτο καθαρόαιμος Εβραίος εφόσον γεννήθηκε από Εβραία μητέρα…). Στην πραγματικότητα, μ’ αυτήν του την απόφαση ο Στάλιν υπέγραφε την θανατική του καταδίκη! Αναφέρει σχετικώς ο γνωστός Εβραίος ιστορικός και συμπαθών τον κομμουνισμό, Ισαάκ Ντώϋτσερ («Στάλιν – Πολιτική Βιογραφία», τόμος Β΄): «Η ιστορία για την αντισοβιετική συνωμοσία του παγκόσμιου ιουδαϊσμού μύριζε Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών και σκευωρίες του Υπουργείου Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Ο Στάλιν χτυπούσε τώρα τις ίδιες τις ρίζες της ιδέας που είχε μέχρι τώρα γαλουχήσει την επανάσταση, το κόμμα και το κράτος, κατέστρεφε το πιστοποιητικό γέννησης και τους ιδεολογικούς τίτλους των κατορθωμάτων του καθεστώτος του. Μ’ αυτή την πράξη ο Σταλινισμός αυτοκτονούσε, πριν ακόμα πεθάνει ο δημιουργός του. Το κόμμα, παρά τον εκφυλισμό και την αποβλάκωσή του, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Στάλιν σ’ αυτό το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Το ίδιο και τα πολυάριθμα ανεπτυγμένα στοιχεία στο στρώμα των διανοουμένων και την εργατική τάξη. Το σκάνδαλο χρησίμεψε μόνο για να επιταχύνει την αποσύνθεση του Σταλινισμού και να προετοιμάσει την μεταστροφή».
Από εκεί και πέρα, οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες και το τέλος του Στάλιν προδιαγεγραμμένο. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για τον «θάνατό» του. Κοινό στοιχείο όλων, είναι ότι προήλθε από εγκεφαλικό κι έμεινε αβοήθητος να σβήσει αργά και μαρτυρικά. Η πλέον πιθανή εκδοχή είναι αυτή που εκμυστηρεύθηκε στην «Φράνς Σουάρ» ο σοβιετικός πρεσβευτής στην Βαρσοβία, Πονομαρένκο: «Μετά τη “συνωμοσία των γιατρών”, ο Στάλιν συγκέντρωσε τα 25 μέλη του Πρεζίντιουμ και τους υποχρέωσε να υπογράψουν μια σειρά αντισημιτικών διαταγμάτων, σύμφωνα με τα οποία, ολόκληρος ο ισραηλιτικός πληθυσμός της Σοβιετικής Ενώσεως θα εκτοπιζόταν στην Κεντρική Ασία, στην περιοχή του Μπιρομπιτζάν. Αυτή τη φορά οι βολικοί συνεργάτες αντέδρασαν. Ο Βοροσίλωφ, ο παλιός φίλος από την εποχή του Τσαρίτσιν και του εμφυλίου πολέμου, σηκώθηκε απότομα και πέταξε την κομματική του ταυτότητα πάνω στο τραπέζι. “Αν ένα τέτοιο σχέδιο πραγματοποιηθεί”, είπε, “θα ντρέπομαι να είμαι μέλος ενός τόσο ατιμασμένου κόμματος”. Κανείς δεν είχε ποτέ αποτολμήσει μια τέτοια χειρονομία μπροστά στον Στάλιν. Πνιγμένος από το θυμό του, ο Στάλιν ξεφώνισε: “Σύντροφε Κλιμέντι, εγώ είμαι εκείνος που θα αποφασίσω πότε δε θα είσαι άξιος να έχεις την κομματική ταυτότητα”. Αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Σωριάστηκε ανάσκελα στο δάπεδο, με τα μάτια ανεστραμμένα και ξυλιασμένα τα μέλη του. Ο θυμός είχε προκαλέσει τη συγκοπή».
Παρόμοια εκδοχή, ελαφρώς τροποποιημένη, εκμυστηρεύθηκε ο Εβραίος «διανοούμενος»- κόλακας του Στάλιν, Ίλια Έρενμπουργκ στον επίσης Εβραίο «διανοούμενο» Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Η εκμυστήρευση δημοσιεύθηκε στην ιταλική «Κοριέρε ντα λα Σέρα», στις 2 Ιουνίου 1964): «Η συνεδρίαση αυτή του Πρεζίντιουμ ήταν μια πραγματική ανταρσία. Ο Καγκάνοβιτς, στην αρχή της συνεδριάσεως, ζήτησε από τον Στάλιν να βάλει στο αρχείο την υπόθεση των γιατρών, που αποδείχτηκε ανύπαρκτη. Ο Στάλιν απάντησε με βρισιές και με την απειλή ότι θα συλλάβει αμέσως τον Καγκάνοβιτς. Ο αντάρτης ξέσκισε τότε την κομματική του ταυτότητα και πέταξε τα κομμάτια της πάνω στο τραπέζι του Στάλιν. Ο δικτάτωρ άρπαξε το τηλέφωνο και κάλεσε τον Ποσκρεμπίσεφ, τον αρχηγό της προσωπικής του γραμματείας. Ο Μολότωφ επενέβη για να τον πληροφορήσει ότι οι προσπάθειές του ήταν περιττές, γιατί τα καλώδια του τηλεφώνου του είχαν κοπεί. Ο Μικογιάν πρόσθεσε ότι ο πολύ πρόθυμος εκτελεστής των διαταγών του, Ποσκρεμπίσεφ, είχε συλληφθεί. Και δεν ήταν μόνο αυτά. “Αν δε βγούμε από δω μέσα σ’ ένα τέταρτο της ώρας”, συνέχισε, “τα στρατιωτικά τμήματα της φρουράς της Μόσχας θα καταλάβουν το Κρεμλίνο”. Ύστερα απ’ αυτό, τα μέλη του Πρεζίντιουμ βγήκαν από την αίθουσα αφήνοντας μόνο τον Στάλιν, στο έλεος μιας μανιακής κρίσης θυμού. Η κρίση αυτή ακριβώς προκάλεσε την εγκεφαλική αιμορραγία που τον σκότωσε. Βρήκαν το πτώμα του την άλλη μέρα στην αίθουσα της συνεδριάσεως».
Να πούμε, πως οι ανακρίσεις είχαν προχωρήσει, οι «ομολογίες» των γιατρών είχαν αποσπασθεί με τον γνωστό σταλινικό τρόπο (Ο Στάλιν είχε απειλήσει τον υπουργό Ασφαλείας, Ιγνάτιεφ, πως αν δεν αποσπάσει ομολογίες θα τον… «κοντύνει κατά ένα κεφάλι») και η δίκη για την «συνωμοσία» είχε ορισθεί να ξεκινήσει στις 5 Μαρτίου, στην Αίθουσα των Κιόνων. Συμβολικά, την ίδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, εκτιθόταν η σορός του Στάλιν! Η δε πρώτη πράξις των επιγόνων του, ήταν η αποκατάσταση των Εβραίων ιατρών και βέβαια η ματαίωση του σχεδίου εκτοπίσεως των ομοφύλων τους. Η σταλινική απόπειρα «πατροκτονίας» του «πατρός» σιωνισμού από τον «υιό» κομμουνισμό είχε σαν συνέπεια το άδοξο τέλος του επιδόξου «πατροκτόνου»!
Γ. Δημητρακόπουλος
