Το αιματηρό επεισόδιο που προκάλεσε ο Μουσολίνι στη Καπέστιτσα για να κηρύξει τον πόλεμο

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Η 27η Οκτωβρίου 1940 ήταν μια ήρεμη Κυριακή. Οι εφημερίδες δεν πρόσφεραν ειδησεογραφία. Ο πόλεμος στην Ευρώπη δεν παρουσίαζε κάτι αξιοσημείωτο. Σε ελάχιστους μία είδηση που μετέδωσε το ιταλικό πρακτορείο Στέφανι προκαλούσε ρίγος: «Ελληνική συμμορία επετέθη σήμερον την πρωίαν διά πυροβολισμών και χειροβομβίδων εναντίον αλβανικού φυλακίου, πλησίον της Κορυτσάς, νοτίως της διαβάσεως Καπέστιτσα… Εξ εκ των επιτεθέντων Ελλήνων συνελήφθησαν. Αι απώλειαι των Αλβανών είναι δύο στρατιώται νεκροί…». Ακολούθησαν διαψεύσεις του Αθηναϊκού Πρακτορείου και των Ελληνικών Στρατιωτικών Αρχών ότι επρόκειτο για φανταστική ιστορία.

Τώρα πλέον γνωρίζουμε –από τα επίσημα ιταλικά έγγραφα– ότι ο Μουσολίνι είχε δώσει εντολή να δημιουργηθεί επεισόδιο μία-δύο ημέρες πριν από την έναρξη της επίθεσης. Θα του δινόταν έτσι η δικαιολογία για να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της ουδέτερης Ελλάδος. Αλλά γιατί δεν πρόσεξε το επεισόδιο η κυβέρνηση Ι. Μεταξά; Διότι ο ίδιος είχε σχηματίσει την πεποίθηση πως η ιταλική επίθεση θα γινόταν την άνοιξη. Αυτό τουλάχιστον κατέθεσε σε τηλεγράφημά του προς το Φορέιν Οφφις ο Άγγλος πρεσβευτής στην Αθήνα σερ Τζόν Πάλερετ.

Ωστόσο όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία. Η Ελλάδα δεν αιφνιδιαζόταν και ο μηχανισμός άμυνας δεν χαλάρωνε ούτε στιγμή. Όποτε και να ξετιναζόταν το αστροπελέκι του πολέμου θα έβρισκε έτοιμο το αλεξικέραυνο. Οπωσδήποτε, όμως, εκείνη την άτονη 27η Οκτωβρίου δεν ανησύχησε σχεδόν κανείς από το «επεισόδιο».

Την ίδια ημέρα συνερχόταν το Συνέδριο Αναπήρων Πολέμων Ελλάδος στην αίθουσα Εμποροϋπαλλήλων, με τη συμμετοχή εκείνων που είχαν σακατευτεί την πολεμική δεκαετία 1912-1922. Διαπίστωναν δε ότι είχαν περάσει 18 ειρηνικά χρόνια και οι τάξεις τους είχαν αραιώσει λόγω φυσιολογικών θανάτων. Δεν φαντάζονταν ότι την επομένη θα άρχιζε μια νέα δεκαετία πλήρης γεγονότων που θα πύκνωναν εκ νέου και ασφυκτικά τις τάξεις τους.

Το "κινημα της Ομονοιας"

Η Πλατεία Ομονοίας και η κεντρική είσοδος του ομώνυμου υπόγειου σταθμού το 1930.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Συνέβη πριν από ογδόντα χρόνια (1931) επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, ενεργοποίησε το σύνολο των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας –ακόμη και την αεροπορία–, αποδείχθηκε ότι οφειλόταν απλά σε λίγους «αγανακτισμένους» της εποχής, καταγράφηκε από τον Τύπο ως «Κίνημα της Ομόνοιας» και παραδόθηκε σύντομα στη λήθη. Ερευνώντας ωστόσο το ζήτημα μετά από τόσες δεκαετίες διαπιστώνουμε πως μόνον ένας πίστεψε πραγματικά πως έπρεπε να αντισταθεί και εκείνος κατέληξε στη φυλακή!
Στις ημέρες μας η λέξη «κίνημα» έχει αποκτήσει εντελώς διαφορετική έννοια από εκείνην που είχε στην προπολεμική Ελλάδα, η οποία είχε γνωρίσει δεκάδες επιτυχημένα και μη κινήματα. Επιτυχημένο θεωρείτο το κίνημα που κατέληγε στην ανάληψη της εξουσίας, συνήθως από αξιωματικούς του Στρατού που εμπλέκονταν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Στα δεκάδες αυτά κινήματα εντάσσεται και το «Κίνημα της Ομόνοιας», το οποίο οι περισσότεροι θεώρησαν «κωμικό», άλλοι «τουλάχιστον ύποπτο», κάποιοι τρίτοι «μεμονωμένας κινήσεις εστερημένας ευρυτέρας σημασίας» και άλλοι ως καθαρή «προβοκάτσια» για να περάσουν σκληρά αστυνομικά μέτρα.

Ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.

Οι πληροφορίες
Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο 1931, όταν στο «Ειδικόν Τμήμα Ασφαλείας» έφθασαν πληροφορίες ότι θα ξεσπούσαν ταραχές. Οι δυσμενείς συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί από την οικονομική κρίση που μάστιζε την χώρα, τα αυστηρά μέτρα που λαμβάνονταν από την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, οι απολύσεις και τα κύματα αστυφιλίας έδιναν τροφή στις φήμες για οργανωμένες αντιδράσεις από αγανακτισμένες ομάδες πολιτών.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες των αστυνομικών αρχών, τα επεισόδια θα ξεκινούσαν από την πλατεία Ομονοίας. Οι οργανωτές τους θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη κίνηση για να παρασύρουν τον κόσμο, ο οποίος ούτως ή άλλως ήταν έτοιμος να αντιδράσει. Ακόμη περισσότερο οι ιθύνοντες ανησύχησαν επειδή οι πληροφορίες ανέφεραν πως η ενέργεια θα συνοδευόταν και από αεροπλάνο, το οποίο θα υψωνόταν πάνω από την πόλη για να δώσει το σύνθημα της έναρξης των ταραχών.
Οπότε σε συνεχείς συσκέψεις στις οποίες συμμετείχαν οι υπουργοί Εσωτερικών και Στρατιωτικών και οι αρχηγοί των όπλων και της Αστυνομίας, αποφασίστηκε να τεθούν σε επιφυλακή ο Στρατός και ο Στόλος, ενώ ένα αεροπλάνο
έλαβε εντολή να πετά πάνω από την πόλη τις μεσημβρινές ώρες της 8ης Μαίου 1931 και να ενημερώνει τις Αρχές. Χωροφυλακή και στρατός ανέλαβαν τη φρούρηση των υπουργείων, του Ταχυδρομείου και των άλλων δημόσιων και δημοτικών καταστημάτων.

Λήψη έκτατων μέτρων στην πλατεία Ομονοίας για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών.

Το… κίνημα και οι προκηρύξεις
Πράγματι, την ώρα που πετούσε το στρατιωτικό αεροπλάνο πάνω από την πλατεία Ομονοίας, άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί και να ακούγονται κραυγές «Ζήτω η Επανάστασις», «Ζήτω το Εθνος» κ.ά. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει προς διάφορες διευθύνσεις τρομαγμένος. Δύο άτομα πυροβολούσαν στον αέρα. Αμέσως έτρεξαν άνδρες της Ασφάλειας που καιροφυλακτούσαν και έπεσαν κυριολεκτικά πάνω στους δράστες. Ταυτόχρονα, έφθασαν δυνάμεις της Αστυνομίας και άνδρες της «Ειδικής Ασφάλειας». Ο ένας από τους δράστες πυροβόλησε ανεπιτυχώς εναντίον του άνδρα της Ασφάλειας που πήγε να τον συλλάβει.
Ωστόσο, εκτός από τα όργανα της τάξης παρενέβησαν και οι περαστικοί και τους ξυλοφόρτωσαν μέχρι… αναισθησίας. Τυχαία από το σημείο περνούσε και ένας απόστρατος ταγματάρχης, υπασπιστής άλλοτε του δικτάτορα Πάγκαλου. Το γεγονός έδωσε αφορμή να αποκτήσει «ταυτότητα» το κίνημα.
Επί τόπου κατασχέθηκαν περίστροφα, δυναμίτιδες έτοιμες για χρήση, αλλά και μηχανογραφημένες προκηρύξεις. Οι τελευταίες καλούσαν τον ελληνικό λαό να επαναστατήσει και υπογραφόταν από την «Πανελλήνια Επαναστατική
Επιτροπή». «Ελληνικέ λαέ, ήλθεν η ώρα της επαναστάσεως εναντίον εκείνων, οι οποίοι σε κυβερνούν σήμερον» ανέφερε η προκήρυξη, η οποία δικαιολογούσε την επανάσταση λόγω «των κλοπών, των νοθειών και των καταχρήσεων κατά παράβασιν του Συντάγματος και διά της αθλίας συνεργείας των δήθεν εκπροσώπων του λαού γερουσιαστών και βουλευτών».

Ο δράστης Σπύρος Κοντοβουνήσιος την στιγμή που οδηγείται στο Αστυνομικό Τμήμα.

Οι δράστες αφέθηκαν ελεύθεροι
Ποιοι ήταν όμως εκείνοι που εμφανίστηκαν ως πρωτεργάτες του κινήματος που πατάχθηκε εν τη γενέσει του; Ο επικεφαλής, ο οποίος έριξε και τις πρώτες πιστολιές, ήταν ο 45χρονος Κορίνθιος κτηματίας Αντώνιος Αντωνόπουλος και κύριος συνεργάτης του ο «φρεατωρύχος», πρώην χωροφύλακας και ουσιαστικά «μπιστικός» και συνομήλικος του πρώτου Σπύρος Κοντοβουνήσιος. Ο πρώτος μάλιστα ήταν γνωστός διότι είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον Πάγκαλο όταν ήταν δικτάτορας. Εκείνη η απόπειρα είχε γίνει στο ξενοδοχείο «Ποσειδώνιον» των Σπετσών. Και από
πολέμιος του Πάγκαλου είχε γίνει από τους στενότερους και φανατικούς οπαδούς του, μέχρι που ένα χρόνο νωρίτερα -το 1930- στο σπίτι του είχε οργανωθεί ένα ακόμη αποτυχημένο κίνημα! Παρά το γεγονός ότι και άλλοι συμμετείχαν στα επεισόδια της Ομόνοιας, ποτέ δεν συνελήφθησαν.
Εννοείται ότι οι δράστες προφυλακίστηκαν για να αποφυλακιστούν στα τέλη Ιουλίου του ίδιου χρόνου (1931), αφού το δικαστήριο τους καταδίκασε σε 8μηνη φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο, το οποίο κατέβαλε ο Αντωνόπουλος.

Η πλατεία Ομονοίας κατειλημμένη από αστυνομικούς αμέσως μετά τον πανικό που προκάλεσαν οι πυροβολισμοί του Αντ. Αντωνόπουλου.

Επίλογος: Μαγκούρα εναντίον του υπουργού!
Από τότε ο πρωτεργάτης Αντωνόπουλος χάθηκε από το προσκήνιο, αλλά παρέμεινε στην επικαιρότητα ο Κοντοβουνήσιος, ο οποίος είχε πάρει φαίνεται σοβαρά το ρόλο του επαναστάτη. Περίπου δεκαπέντε ημέρες μετά την αποφυλάκισή του, στα μέσα Αυγούστου, πέρασε από την οδό Αιόλου, αγόρασε μία μαγκούρα και την έστησε έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης.
Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νικόλαος Αβραάμ, ο οποίος εκείνες τις ημέρες κατηγορείτο για διάφορα σκάνδαλα, επιτέθηκε και τον πλάκωσε στις μαγκουριές! Στο Αυτόφωρο Πλημμελειοδικείο που οδηγήθηκε, ο
Κοντοβουνήσιος κατέθεσε πως επιτέθηκε στον υπουργό διότι «έχω αγανακτήσει απ’ όσα διαβάζω στις εφημερίδες» και πως δεν μπορεί «να είναι υπουργός ένας τέτοιος άνθρωπος».
Αυτή τη φορά όμως το δικαστήριο δεν του χαρίστηκε. Του επιβλήθηκε η αυστηρότερη ποινή -6 μήνες- χωρίς εξαγορά και οδηγήθηκε πάλι στη φυλακή. «Εάν το ήξερα ότι είναι τόσο μικρή η ποινή θα έδερνα άλλους πέντε υπουργούς», είπε
φεύγοντας από το δικαστήριο ο Κοντοβουνήσιος, ενώ οι εφημερίδες κατέγραφαν ως «ανισόρροπον» τον προστάτη του Αντ. Αντωνόπουλο. Την ίδια ημέρα η κυβέρνηση Βενιζέλου προέβαινε σε κατάσχεση όσων εφημερίδων είχαν αναφερθεί στο «σκάνδαλο Αβραάμ». 

www.greekalert.gr

Sir Edmund Lyons: “Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός …”

Το 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα sir Edmund Lyons δηλώνει: «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε Ρωσική είτε Αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική είναι ανάγκη να γίνει Αγγλική». Η ενδόμυχη επιθυμία των δανειστών μας, για την χώρα μας, ήταν να κυριαρχείται από ένα ιδιότυπο ημι-αποικιακό καθεστώς. Το 1854 οι σύμμαχοί μας, προχωρούν σε μία άνευ προηγουμένου κατοχή της χώρας,ενώ μέχρι το τέλος του Α! πολέμου, διορίζουν υπουργούς και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Το 1857 συγκροτούν μαζί με ρώσους εκπροσώπους μια επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε ως στόχο την εξεύρεση τρόπων για την πληρωμή των ελληνικών δόσεων του δανείου του 1832. Η επιτροπή αποφασίζει την εκχώρηση των εσόδων του ελληνικού κράτους από τα κυβερνητικά μονοπώλια, τους φόρους του καπνού, τα έσοδα φορολόγησης και τους τελωνειακούς δασμούς.
 Παράλληλα, καταθέτει προτάσεις και υποδείξεις για την εξυγίανση των δημοσιονομικών και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.
Από το 1879 ως το 1890 η χώρα δανείζεται αλόγιστα ενώ αναγκάζεται να εκχωρεί σε δάνεια το 40 με 50% των εσόδων της.
Το 1893 ο Τρικούπης αναφωνεί στη βουλή το ιστορικό « Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Ο Δηλιγιάννης προσπάθησε ανεπιτυχώς να έρθει σε συμφωνία με τους ξένους ομολογιούχους των δανείων για συμβιβασμό. Το 1896 ξεσπάει εξέγερση στην Κρήτη εναντίον της Οθωμανικής διοίκησης.
Η Ελλάδα ανέτοιμη από κάθε άποψη υπέστη στρατιωτική πανωλεθρία από τον τουρκικό στρατό τον Μάιο του 1897.
Ως αποτέλεσμα της ήττας αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκ. τουρκικών λιρών και να δεχθεί νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για το διογκωμένο εξωτερικό της χρέος. Η εθνική κυριαρχία της χώρας είχε δεχθεί ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα.
Ο Βενιζέλος δεν επιχείρησε μια πραγματικά δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, από το 1923 ως το 1932 τα συνεχή δάνεια από το εξωτερικό αυξάνουν το ανυπέρβλητο πια δημόσιο χρέος ενώ το ισοζύγιο πληρωμών παρά τις όποιες προσπάθειες παραμένει αρνητικό.
Η κατάρρευση του αμερικανικού χρηματιστηρίου στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 1929, είχε σοβαρές συνέπειες σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτές έγιναν έντονες στην Ευρώπη το πρώτο εξάμηνο του 1931.
Από τις 30 Ιουνίου 1931, ο διορισμένος από την Κ.Τ.Ε. Άγγλος σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδας, Η. C. Finlayson, έγραψε στο Ε.Βενιζέλο προειδοποιώντας τον, «…εξακολουθεί να υφίσταται στην Ελλάδα σοβαρή έλλειψης οικονομικής ισορροπίας και ότι, αν δε ληφθούν διορθωτικά μέτρα, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια σοβαρή κατάστασης…»
Ο Βενιζέλος αποδέσμευσε παντελώς το νόμισμα από το χρυσό, η απότομη υποτίμηση θα αλλοίωνε το οικονομικό προφίλ της χώρας.
Έτσι ανακλήθηκε (με τον Ν.5322/28-9-1931) η σύνδεση με την αγγλική λίρα και την ισοτιμία του 1928 (1 λίρα=375 δραχμές) και το νόμισμα συνδέθηκε με το δολάριο (1 δολάριο=77,05 δραχμές) που ακόμα διατηρούσε τη σχέση του με το χρυσό. Ο πιεζόταν να προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματος, διαφορετικά γρήγορα, θ’ αναγκαζόταν να διακόψει τις πληρωμές των χρεών προς το εξωτερικό, πράγμα που θα σήμαινε χρεοκοπία για την Ελλάδα. Tο μόνο που έμενε να κάνει, ήταν ν’ αυξήσει τους φόρους, για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό.
Στο εσωτερικό η πολιτική κατάσταση χειροτέρευε.Ο Βενιζέλος σε συνάντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων στις 25 και 28 Μαρτίου, πρότεινε τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης και την υποστήριξη των αιτημάτων της Ελλάδας στην Κ.Τ.Ε. στα μέσα του Απριλίου.
Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης συμφώνησαν, εκτός από τον Παναγή Τσαλδάρη του Λαϊκού Κόμματος που διέβλεπε τάση μεταφοράς της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής του Βενιζέλου στα υπόλοιπα κόμματα…(πάσα ομοιότης με την σημερινή κατάσταση είναι τελείως … συμπτωματική!!!).
Οι μικρές τράπεζες είχαν σοβαρά προβλήματα και η Τ.τ.Ε. προχώρησε σε χορηγήσεις ύψους 733 εκατομμυρίων δραχμών από τα οποία τα 500 πήγαν προς τις μικρότερες τράπεζες.
Η ρευστότητα των τεσσάρων μεγάλων εμπορικών τραπεζών είχε μειωθεί από 16,8% το Δεκέμβριο του 1931 και σε 9,7% τον Απρίλιο του 1932. Οι καταθέσεις του πρώτου τριμήνου του 1932 είχαν παρουσιάσει μείωση μέχρι 11%, η κυκλοφορία του νομίσματος είχε μείωση 2,5%, ενώ το κάλυμμα του στην Τ.τ.Ε. ήταν πλέον σταθερά κάτω από το όριο του 40% που είχε θέσει η Τ.τ.Ε. όταν είχε ιδρυθεί.
Όμως, η τελική απόφαση της Κ.Τ.Ε. δεν ήταν ευνοϊκή .(σήμερα αναμένουμε την σύνοδο κορυφής της Ε.Ε της Κυριακής 23/10/2011, και το αποτέλεσμά της ).
Μετά και από αυτή την απόφαση, οι εξελίξεις για την Ελλάδα ήταν ραγδαίες. Στις 21 Απριλίου 1932, παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών, Γεώργιος Μαρής, ύστερα από διαφωνία με το Βενιζέλο.
Ο Μαρής πίστευε ότι, αν εγκατέλειπαν το χρυσό κανόνα, θα έπρεπε να κηρύξουν εκλογές, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε τα βαριά φορολογικά μέτρα να τα χρεωθεί μόνο το κόμμα τους. Αλλά ο Βενιζέλος διαφώνησε κι έτσι ο Μαρής παραιτήθηκε.
Στις 23 Απριλίου 1932, ο νέος Υπουργός, καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσσος, κήρυξε την πτώχευση και την αναστολή των πληρωμών από το ελληνικό δημόσιο, ενώ ζήτησε από τη ΔΟΕ δάνειο 200.000.000 δραχμών, αίτημα που δε βρήκε ανταπόκριση.
«Στους εσωτερικούς παράγοντες που επηρέασαν αρνητικά την ελληνική οικονομία και την οδήγησαν στην πτώχευση συγκαταλέγονται, ο υπερβολικός δανεισμός και ο ρόλος των τραπεζών στην εσωτερική αγορά. …»
Ο κ. Θάνος Κονδύλης είναι συγγραφέας του βιβλίου Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ 1928-1932, από το οποίο προέρχονται τα παραπάνω αποσπάσματα.
Στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεοστάσιο της χώρας.
Όπως φαίνεται, αυτή η κατάρα του υπερβολικού δανεισμού της χώρας, ως πολιτική πρακτική των εκάστοτε κυβερνώντων εδώ και αρκετά χρόνια, ως συνήθεια, επιβεβαιώνει το λαϊκό ρητό « πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούγι».
Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της.
Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουρουγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.
Με την σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου 2010, οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ.
«Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι μετά τη Σύνοδο Κορυφής.
Δυστυχώς η χώρα βαδίζει, όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές, τους κερδοσκόπους, και επίσημους τοκογλύφους, από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης αποφέρει κέρδη,δις ευρώ, σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Γιατί έχουν επενδύσει στον αργό θάνατό της χώρας και στην σύγχρονη προστασία τους από το τοξικό Ελληνικό χρέος.
«Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαράβατους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας».
Ωστόσο, δεν υπάρχουν «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και σε έναν αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα.
Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.
Όμως εν αναμονή της απόφασης της συνόδου Κορυφής της 23/10/2011, πρέπει οι πολιτικοί μας να γνωρίζουν ότι ένα κράτος δεν είναι μια επιχείρηση για να την κλείσεις όποτε θέλεις.
Ας διαβάσουν και λίγο την Ιστορία αυτού του Έθνους, έχει αρκετά να τους διδάξει.
vatopaidi

http://greeknation.blogspot.com/