Τα Ελληνικά νεκροταφεία στο Ουσάκ με τις χ ιλιάδες των νεκρών στρατιωτών μας, τα εξαφ άνισαν οι Τούρκοι!

Κάθε χρόνο, στα μέσα Μαρτίου, στο Τουρκικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο που βρίσκεται στην Κοκκινιά, πραγματοποιείται τελετή, όπου οι Τούρκοι, με προεξάρχοντα τον πρέσβη τους στην Αθήνα, αποτίνουν τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους νεκρούς στρατιώτες τους, που έπεσαν στους Βαλκανικούς πολέμους.
Είναι ένα ιερό, υποχρεωτικό για τους μεταγενέστερους, καθήκον, να τιμούν με τον προσήκοντα σεβασμό τους νεκρούς του πολέμου, χωρίς τυμπανοκρουσίες ώστε να μην προκληθούν ενδεχόμενες αντιδράσεις και βεβήλωση της τελετής από κάποιους θερμόαιμους ή και προβοκάτορες.
Ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, τα οποία οι Έλληνες τιμούν και σέβονται, είναι τα Γερμανικά ( σε Μάλεμε και Διόνυσο), το Ιταλικό μνημείο της Μεραρχίας Ακουϊ στην Κεφαλονιά, τα Σερβικά και τα αγγλογαλλικά των Βαλκανικών πολέμων στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη και τα Τουρκικά της ίδιας περιόδου στην Κοκκινιά. Στρατιωτικά νεκροταφεία εκτός Ελλάδος υπάρχουν στο Ρίμινι, στην Κορέα και στην Αλβανία. Στην Τουρκία; Υπήρχε στο Ουσάκ. Μετά εξαφανίστηκε…
Η φονικότερη μάχη που έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία ήταν εκείνη του Αλή Βεράν (17-20 Αυγούστου1922). Το Συγκρότημα του στρατηγού Τρικούπη, (Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού), υποχωρώντας περικυκλώθηκε απο πανίσχυρες τουρκικές δυνάμεις. Λυσσώδης αγώνας, χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους, οι Έλληνες στρατιώτες πέφτουν νεκροί και το αίμα τους ρέει ποτάμι στη χαράδρα του Αλή Βεράν… Στην ιστορία της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού σημειώνεται: « Αι ελληνικαί δυνάμεις αίτινες επολέμησαν εις Αλή Βεράν, ετίμησαν τα όπλα των μέχρι τέλους. Αλλ’ οι ήρωες του σκληρού τούτου αγώνος, παρέμειναν αφανείς λόγω της ολέθριας εκβάσεως αυτού».
O μεσολογγίτης συνταγματάρχης Κων. Τσάκαλος, διαμελισμένος από οβίδα, προσπαθεί με τα χέρια να σταματήσει την αιμορραγία και καθώς ξεψυχά ενθαρρύνει τους στρατιώτες να εφορμήσουν. Ο σπαρτιάτης συνταγματάρχης Σακέτας αρνείται να παραδοθεί και έφιππος εφορμά κατά των Τούρκων, τους αιφνιδιάζει με τις κραυγές του, αλλά όταν διαπιστώνουν ότι είναι μόνος, συγκεντρώνει τα πυρά τους και πέφτει διάτρητος από τις σφαίρες, νεκρός!..
Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι, μαζί με τον στρατηγό Ν. Τρικούπη. Χιλιάδες οι νεκροί, όπως και οι τραυματίες που αιμορραγούν αβοήθητοι. Τους αποτελειώνουν Τούρκοι χωρικοί και στρατιώτες, συντρίβοντας τα κεφάλια τους με πέτρες και σίδερα…
Μεταφέρω δημοσίευμα της εποχής: « Η ώρα στη χαράδρα του Αλή Βεράν ήταν 21:30. Εκεί που προ μιας ώρας πλημμύριζε ο κόσμος, τώρα βασιλεύει ο θάνατος που τινάζει βαριές, τις μαύρες του φτερούγες. Το βαρύ χέρι του πεπρωμένου σκεπάζει την πένθιμη έκταση, όπου ψυχές φρεσκοδιωγμένες από το σώμα τους, φτερουγίζουν και δέρνονται από το φύσημα της κατάρας. Αφήσαμε το αίμα μας στη γη που είναι ζυμωμένη μέσα σε αστραπές και σε βροντές κανονιών, μέσα στη φρίκη της μάχης. Όσοι δεν έζησαν την 17η Αυγούστου στο Αλή Βεράν, δεν θα μπορέσουν να μπουν ποτέ στην ψυχή και στη σκέψη μας, να αισθανθούν τον πόνο μας και να συμμαχήσουν μαζί μας…»
Το 2001 η τουρκική εφημερίδα «Ζαμάν» αποκάλυψε ότι σε σπηλιά στο Ουσάκ βρέθηκαν 400 ανθρώπινοι σκελετοί. Ο δήμαρχος της περιοχής είπε ότι ανήκουν σε Τούρκους που… θα πήγαιναν να πολεμήσουν το 1912 στην Ελλάδα και τους σκότωσαν… Έλληνες! Θα έπρεπε για την υψίστη αυτή υπηρεσία συγκάλυψης στον εκουσίως ανιστόρητο δήμαρχο να του δώσουν παράσημο και τα θύματα εκείνο της ανοικτής παλάμης…. Το σίγουρο είναι τα οστά να ανήκουν σε Έλληνες που έπεσαν εκεί ή εκτελέστηκαν ως αιχμάλωτοι. Πάντως, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, εκτός από μια ερώτηση και συζήτηση στη Βουλή, το επίσημο Ελληνικό Κράτος, δεν εδέησε να πράξει τι! Ως είθισται…
Πού είναι οστά των 42.335 νεκρών μας;
Ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, αλλά και τουρκικό στην Κοκκινιά, δυστυχώς στην Τουρκία δεν υπάρχει ούτε μνημείο προς τιμήν
των νεκρών μας. Εύλογα διερωτάται κανείς: Τι απέγιναν τα οστά των 42.335 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, που αφήσαμε στη Μικρά Ασία το 1922; Την τύχη των οστών των δικών μας νεκρών και αιχμαλώτων, την αναφέρει στο βιβλίο του «αιχμάλωτοι του Κεμάλ», ο τότε πολεμιστής και συγγραφέας Αντώνης Πισσάνος. «Τα φόρτωσαν σε ολλανδικό πλοίο στο λιμάνι της Σμύρνης για να τα χρησιμοποιήσουν για βιομηχανικούς σκοπούς…». Είναι έτσι;
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis
http://www.thermopilai.org/content/ta-ellenika-nekrotapheia-sto-ousak-me-tis-khiliades-ton-nekron-stratioton-mas-ta-exaphanisan

GALLICIANO: THE ACROPOLIS OF HELLENISM IN CALABRIA

ΓΚΑΛΙΤΣΑΝΟ: Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΣ

Galliciano is located in the heart of the 9 Greek speaking villages of Calabria in the deep South, the extreme tip of the Italian boot, a place known as Aspromonte. The villages are the following:Bova, Bova Marina, Condofuri, Chorio di Roccaforte, Chorio Roghudi, Roghudi, Amendolea, Roccaforte del Greco, and finally Galliciano. Another big Greek speaking village that of Pentedattilo, which has the same name as the mountain range in Cyprus, has been abandoned. 
The total Grecanico population of all the villages is about 9,000. Of all these, very few understand the Grecanico language and even fewer speak it. Of all the Greek speaking villages Galliciano has preserved and retained many aspects of the Greek cultural heritage, it is the place where the language of Homer is still spoken, and where many cultural traditions trace themselves back to Greece. Perhaps the fact that it is the most isolated of all the villages which make up the Greek speaking zone of Calabria, is an indication of that. Sadly the Greek language spoken in this region for thousands of years is rapidly dieing off. The village of Galliciano is the last strong hold of this ancient culture and it is called the Acropolis of Hellenism in Calabria. Recently a Greek Orthodox Church was build in the village and it was also visited by the Orthodox Ecumenical Patriarch of Constantinople in 2001. Many families have converted back to the Orthodox faith which was out lawed by the Vatican in 1756.

Αμεντολέα, Κοντοφούρι, Γκαλιτσανό, Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Ρηχούδι και Χωρίον του Ρηχουδίου, Μπόβα και Μπόβα Μαρίνα. Είναι τα ελληνόφωνα χωριά στον Νότο της Ιταλίας. Εκεί, στις πλαγιές του Ασπρομόντε, όπου χτυπάει ακόμα η ελληνική καρδιά έστω και μέσα από τους ελάχιστους που συνεχίζουν να μιλούν την γκρεκάνικη διάλεκτο. Το Γαλετσιάνο είναι ένα μικρό χωριό στην Ιωνική ακτή της Καλαβρίας. Ο πληθυσμός του φτάνει τους 300 περίπου κατοίκους. Απότομος και ανηφορικός είναι ο δρόμος των 7 χλμ που ξεκινάει από το Κοντοφούρι για το Γκαλιτσανό. Φτωχότερο απ' όλα τα γκρεκοχώρια, σκαρφαλωμένο σε απόκρημνο βράχο 621 μ. στη δεξιά όχθη του χειμάρρου της Αμεντολέας, υπήρξε για πολλά χρόνια εντελώς απομονωμένο από τον έξω κόσμο, και έτσι κατόρθωσε να διαφυλάξει τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά του. Το Γκαλιτσανό είναι το ομορφότερο από όλα τα χωριά με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, δίπατα σπίτια με εξωτερική σκάλα για το πάνω πάτωμα, μπαλκονάκια στολισμένα με λουλούδια, και το κέρατο του βοδιού ή το πέταλο του αλόγου κρεμασμένο δίπλα στην εξώπορτα για γούρι! Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του μιλάει πολύ καλά τα γκρεκάνικα και τα νέα ελληνικά. Δύο χιλιόμετρα πριν από την είσοδο στο χωριό αντικρύζεις τον νέο οικισμό, τα Πρωτινά Σπίτια ή Παλατσίνια ή Βούτσιντα, ο οποίος έγινε για να στεγάσει τους πληγέντες από τις μεγάλες πλημμύρες του 1951. Ψυχή του χωριού είναι ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος Domenico Nuccera - ο Καλλιτέχνης -, ο οποίος είναι από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας για τη διατήρηση της γλώσσας και της ορθόδοξης πίστης. Στην κεντρική πλατεία του χωριού (Άλιμος) δεσπόζει η παλιά καθολική εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή.' Ενας παπάς λειτουργεί μια φορά την εβδομάδα τη λατινική λειτουργία. Η Oρθόδοξη Eκκλησία καταργήθηκε το 1756 από τον επίσκοπο του Βούα. Μέχρι πρόσφατα όμως μια φορά το χρόνο ανέβαινε και λειτουργούσε στην εκκλησία μια λειτουργία ορθόδοξη βυζαντινή. Περπατώντας στα μικρά δρομάκια του χωριού συγκινείσαι από τις ταμπέλες με τα ελληνικά ονόματα των δρόμων: Οδός Παναγίας της Ελλάδος, Oδός Φειδία κ.λπ. Kalos Irtete sto Gallicianό, λέει μια πινακίδα στην είσοδο του χωριού. Ονομάζεται και η ακρόπολη των ελληνόφωνων του Ασπρομόντε. Στο χωριό αυτό, δύσκολο να το προσεγγίσει κανείς, λόγω του δυσβάτου δρόμου (χωματόδρομος στο μεγαλύτερο μέρος), διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό τα ήθη και έθιμα και ομιλείται σε μεγαλύτερη κλίμακα το γραικάνικο ιδίωμα. Στο χωριό, τα τελευταία χρόνια κτίστηκε μια πανέμορφη Ορθόδοξη εκκλησία, η Παναγιά των Ελλήνων, που παραχωρήθηκε στους μοναχούς που επανδρώνουν το μοναστήρι του Οσίου Ιωάννη του Θεριστού, του Μπιβόντζι. Εγκαινιάσθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1999, από τον Αρχιεπίσκοπο Ιταλίας (έδρα στην Βενετία). Το χωριό επισκέφθηκε το 2001, και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Σήμερα στο Γκαλιστιανό, πολλές οικογένειες έχουν γυρίσει ξανά στην Ορθοδοξία.  

Ένα ποίημα του Domenico Nuccera, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο ‘’Η σύγχρονη ελληνόφωνη ποίηση στην Κάτω Ιταλία’’, έκδοση 1997, από την επιτροπή για την διάδοση της Ελληνικής γλώσσας και Πολιτισμού, για μένα τα λέει όλα……

Ta pappúma

Ta pappúma ecáma

mia megáli carré

race megála prámata

O cósmio ti stéki

condáma ma zitái

na mi pesénumena

mi peséni cino

ti ézie ce zici

no ti iste

ce áddha den éne.

Poddhá lúkki ma ccamunaume

agápi liga

poddhi me lissa.

Ando táfi Oméro

zitái ce séli

na mi peséni

i glóssa dikima

i glóssa tu megálu

Pos ecino.

και η μετάφρασή του στα κοινά ελληνικά

Οι παππούδες (πρόγονοι) μας
Οι παππούδες μας έκαμαν

μια μεγάλη πορεία

και μεγάλα έργα

μας αφήκαν.

Ο κόσμος που είναι

κοντά μας μας ζητάει

να μην πεθάνουμε,

να μην πεθάνει κείνο

που έζησε και ζει

κείνο που είστε

και άλλοι δεν είναι.

Πολλά μάτια μας βλέπουν

με αγάπη λίγα

πολλά με κακία.

Απ΄τον τάφο ο Όμηρος

ζητάει και θέλει

να μην πεθαίνει

η δική μας γλώσσα

η γλώσσα των μεγάλων

όπως εκείνος.

Δελφοί και Παρνασσός στα 10 πιο ιερά μέρη του πλανήτη

Ξεπερνώντας τα όποια θρησκευτικά ”σύνορα” το Fox News ετοίμασε και παρουσίασε στην ηλεκτρονική του σελίδα μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα με τα πιο ιερά μέρη στον πλανήτη.

Από το Θιβέτ και το όρος Σινά στην Αίγυπτο, η λίστα περιλαμβάνει ιερά μέρη απ’ όλον τον πλανήτη και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει… 
Στη λίστα δεν επέλεξαν οι Αμερικανοί ωστόσο το Άγιο Όρος, αλλά τους Δελφούς και τον Παρνασσό, κάνοντας λόγο για τους δεκάδες μύθους από την αρχαία Ελλάδα που συνοδεύουν το όρος, καθώς πολλές παραδόσεις της ελληνικής μυθολογίας και της γένεσης του ελληνικού έθνους έχουν συνδεθεί με τον Παρνασσό, αλλά και για το μαγευτικό τοπίο.
Στο δημοσίευμα, το Fox News προτείνει και τρόπους για να επισκεφτεί κανείς τον Παρνασσό, αλλά και να μην παραλείψει να επισκεφθεί τα γύρω μνημεία.
mediagate.gr

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Λίγη άγνωστη Ιστορία!

  Για όσους δεν έτυχε να το γνωρίζουν…

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27
Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα…
απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον
υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο
της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες.
Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού
βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία
πού θ’ αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση
λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα
που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο
του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο
που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.
Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί
έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας
και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων
τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας
σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της
ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες
της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον
είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
“ΟΧΙ”!
Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή
λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε
όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν
απ’ αυτά οι Έλληνες..
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό
στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη
βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε
στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα
με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια
του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού
Βράχου και μπρος στα μάτια των
εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον
γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το
τίμιο αίμα του.
Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα
πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με
το σάβανο πού διάλεξε.
Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί
κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός
Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν
τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν
μήνυμα στον Χίτλερ:
«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10,
εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων
στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στην
Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών
υποχρέωσε την κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο
ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη
έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι
στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν
συγκλονιστεί
απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα
τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με
τίτλο: “A Greek carries his flag to the death” (Ένας Έλληνας φέρει την
σημαία του έως τον θάνατο).
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί
διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται
και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα
Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες,
που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους
τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις
27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς
ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.
Κωνσταντίνος Κουκίδης
είναι τ’ όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη
άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία
έχει;).
Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού του
ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας.
Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει.
Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους.
Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.
Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας,
κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας.
Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει
ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί
αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.